2008-09-01

Arizza: `๏’ บางที … การไม่พูดอะไรเลย ก็ดีเหมือนกัน `๏’

`๏’ บางที … การไม่พูดอะไรเลย ก็ดีเหมือนกัน `๏’

`๏’ บางที … การไม่พูดอะไรเลย ก็ดีเหมือนกัน `๏’


บางที . . . เคยคิดว่า การได้ 'พูด' จะทำให้เข้าใจ แต่บางที การไม่พูดอะไรเลย คงดีเหมือนกัน อย่างตอนใครสักคน กำลังจะไป . . . หากจะพูดอะไร ให้เป็นเหตุผล ให้เป็นการลาที่ดี ให้ยังรู้สึกดี หรือจะเพื่อทำร้ายจิตใจ หรือไม่ให้ตัวเองผิด ก็ดูเหมือนจะจำเป็น แต่สิ่งที่เป็นผล คือ ยังไงก็ต้องไป

2008-08-27

ความตาย คือ "เพื่อน" ผู้มาเตือน

เคยคิดบ้างไหมว่า ในระหว่างที่เราดำเนินชีวิตไปในแต่ละวัน ในแต่ละขณะที่เรายังมีลมหายใจและรับรู้การมีอยู่ของตัวเรานั้น มีกี่ชีวิตที่จากไป...จากไปอย่างไม่หวนกลับ การจากไปที่เราเรียกว่า...ความตาย ณ ขณะปัจจุบันของชีวิตเรานั้น ความตายช่างดูห่างไกลยิ่งนัก ไกลจนเกินกว่าจะคาดคิด และถึงแม้ว่าเราจะไม่มีโอกาสได้รับรู้เลยก็ตาม ความตายก็ยังคงเกิดขึ้นอยู่ทั่วทุกหนแห่ง...ตลอดเวลา มีเพียงช่วงขณะที่ความตายเฉียดเข้ามาใกล้ตัวเราเท่านั้น ที่จะเป็นช่วงเวลาที่เรารู้ซึ้งว่าความตายนั้นมีอยู่จริง และอยู่แนบชิดกับเราเพียงไร มันอาจจะเป็นช่วงขณะที่เราได้สัมผัสกับวินาทีแห่งความตายหรือช่ วงเวลาที่บุคคลที่ใกล้ชิดกับเราได้จากไป เป็นช่วงขณะที่ทำให้เรารู้สึกว่าทุกอย่างมีปลายทาง และชีวิตมีวันสิ้นสุด ช่วงขณะแห่งความจริงที่ทำให้เรารู้ซึ้งว่า...เราเองก็หนีไม่พ้น เช่นกัน
สำหรับผู้วายชนม์แล้ว ความตายเป็นเพียงการก้าวผ่านประตูจากห้องหนึ่งไปสู่อีกห้องหนึ่ ง แต่สำหรับผู้ยังคงอยู่ ความตายบอกอะไรแก่เรา ดอน ฮวนได้กล่าวไว้ว่า “ความตายคือผู้มาเตือน” “ความตายเป็นสหายของเราตลอดไป...มันอยู่ทางซ้ายมือของเราตลอดเว ลา ความตายเฝ้าคุณอยู่ขณะที่คุณรอคอย...ความตายกระซิบที่หูของคุณ และคุณรู้สึกถึงความเย็นยะเยียบอย่างที่คุณรู้สึกในวันนี้ ความตายกำลังเฝ้าดูคุณอยู่เสมอไป มันเฝ้าคุณไม่ห่างไปไหนจนกระทั่งวันนี้ มันจะยื่นมือของมันออกมาแตะที่ตัวของคุณ”